می‌توان رشته‌ی آن چنگ گُسست
می‌توان کاسه‌ی این تار شکست
می‌توان فرمان داد:
های!
ای طبل گران
زین پس خاموش بمان!
به چکاوک اما
نتوان گفت: مخوان!

. .

کودک زمزمه کرد:


خدایا با من حرف بزن.


و یک چکاوک در مرغزار نغمه سر داد.


کودک نشنید.


او فریاد کشید: خدایا! با من حرف بزن


صدای رعد و برق آمد.


اما کودک گوش نکرد.


او به دور و برش نگاه کرد و گفت


خدایا! بگذار تو را ببینم


ستاره ای درخشید.


اما کودک ندید.


او فریاد کشید خدایا! معجزه کن


نوزادی چشم به جهان گشود.


اما کودک نفهمید.


او از سر ناامیدی گریه سر داد و گفت:


خدایا به من دست بزن.


بگذار بدانم کجایی.


خدا پایین آمد و بر سر کودک دست کشید.


اما کودک دنبال یک پروانه کرد.


او هیچ درنیافت


و از آنجا


دور شد...

خواب تورا باخودش برد نازنینم

قصه ام راکه تمام نکرده بودم هنوز

همان بهتر که نشنیدی مترسک قصه را آخرسر به آتش کشیدند

چون با تمام چکاوک ها،کبوترها وکلاغ ها دوست شده بود