دوست داشته باش خودت رو با همه‌ی کم‌وکاستی‌ها و بپذیر، همون‌طور که کسی رو با همه‌ی‌ وجودت دوست داری.

‌
«کاش پرنده‌ای بودم و فضای بین شاخ و برگ‌ها
مال من بود، و آبی آسمان در ته چشم‌هایم
می‌رقصید، و باد از سنگینی تن من می‌کاست.
کاش پرنده‌ای بودم و شاخ و برگ درختان،
مرا از زمین و آدم‌هایش جدا میکرد.»

افراد را با همه‌ی کاستی‌هایشان دوست داشته باشید نه به امید چیزی که آرزو دارید روزی بشوند.🤌🏻

.
گاهی هم به خودت سر بزن!
حالِ چشمهایت را بپرس و دستی به سر و روی احساست بکش؛ رو به روی آیینه بایست و تمام تنهایی ات را محکم در آغوش بگیر وَ با صدای بلند به خودت بگو که "تو" تنها دارایی من هستی؛
بگو که با همه ی کاستی های جسمی و روحی ، تو را بی بهانه و عاشقانه دوست دارم!
برای خودت وقت بگذار ، با مهربانی دستت را بگیر و به هوای آزاد ببر . نگذار احساس تنهایی کنی ، نگذار ابرهای سیاه، چشمهایت را از پا دربیاورد. مطمئن باش هرگز کسی دلسوزتر از تو نسبت به تو پیدا نخواهد شد!

-میناآقازاده

از خودش پرسید:
ثمره‌ی هر بار پناه بردن به کسی
برای کاستن از تنهایی و یافتن آرامش چه بود؟
و خودش پاسخ داد: زخم‌های شبیه به هم.

..

•
تو حتی با همین جنگیدن‌ها و نرسیدنات
با همین کم و کاستی‌ها
با همین نشدن‌ها و خستگیات
حتی با همین شکست‌ها و زمین‌خوردنات
با همین زخم‌های رو تنت
عزیزی،ارزشمندی،زیبایی
من بهت افتخار میکنم
و میدونم رفیق
میدونم جوونه میزنی و سبز میشی
قوی بمون :)🪴.

♡

تلخ ترین قسمت زندگی اونجاست که
جناب ابتهاج میگن:
پای اگر فرسودم و جان کاستم
آنچنان رفتم که خود می‌خواستم.

علم روانشناسی ثابت کرده :
وقتی دَست کسی که دوستش دارید رو میگیرید
از دردُ نگرانیتون کاسته میشه
پس تا میتونید ؛
دستای همو مُحکم بگیرید

. .

آدم خوشحال از نظر من کسیه که همه احساسات خودش رو همونطوری که هستن دیده و شناخته و پذیرفته و با آگاهی از رنج ها و کاستی هاش ،خودش رو دوست و قبول داره
و آدم خوشحال یک فرد ناآگاه و بی دغدغه نیست بلکه فرد رنج کشیده ایه که تونسته با چالش هاش کنار بیاد و‌ با پذیرش کمبودهاش به صلح برسه و خودش رو با همه محاسن و معایبش در کنار هم تعریف کنه و بشناسه و پذیرفته باشه.

. .

اونجا که #هوشنگ_ابتهاج میگه:

پای اگر فرسودم و جان کاستم
آنچنان رفتم که خود می‌خواستم!


. .