جانبازان شیمیایی ما، گمنام ترین و سربلند ترین قهرمانان جبهه های دفاع مقدس هستند.

آنها هر روز، زندگی در میان شعله های آتش را تجربه می کنند.

داستان نشستن شیخ الانبیاء حضرت ابراهیم(ع) در دل آتش حکایت همین جانبازان ماست

که از نسل معنوی همان پیامبر آتش نشینند.

جانبازان دلاور ما در هر جبهه ای از جبهه های مقدس ردپایی از خود گذاشته اند

که آثار آنها را در تمامی جبهه های غرب و جنوب می توان دید.

آنها گاه در لابلای کوه های سر به فلک کشیده کردستان به جست وجو و دفاع مشغول می شدند

و گاه در میان امواج خروشان کارون و اروند، در پی دیار دلدار، تن به طوفان دریا سپرده اند،

که حکایت شان یک تاریخ حادثه را در برابر ما آشکار می کند.

اگر چه بسیاری از مجاهدان این دیار، پاداش شجاعتشان را از خدای سبحان گرفته اند

و به مقام عظمای شهادت نایل آمدند، اما اگر به دقت به جاده زندگی نگاه کنیم،

سوارانی را می بینیم که همچنان چالاک و چابک به سمت نور در حرکتند

و بیرق فتح و پیروزی و نوید ظهور مولایمان را در دست پرقوتشان به اهتراز در آورده اند.

ﺩﺭ ﮐﻮﭘﻪ ﻗﻄﺎﺭ

ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ...
ﯾﮏ ﺳﺮﺑﺎﺯ، یک ﺳﺮﻫﻨﮓ، ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ، ﯾﮏ ﭘﯿﺮﺯﻥ
ﺩﺭ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﻄﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺗﻮﻧﻞ میشه.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﮏ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺎﭺ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﯾﮏ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﯿﻠﯽ ﺯﺩﻥ ﻣﯿﺎد...

ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻗﻄﺎﺭ ﺍﺯ ﺗﻮﻧﻞ ﺧﺎﺭﺝ میشه، ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺳﺎکتند و هیچکی ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻤﯿﺎره...

ﭘﯿﺮﺯنه تو ﺩﻟﺶ ﻣﯽگه: ﺧﺎﮎ ﺗﻮ ﺳﺮﺗﻮﻥ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ، ﻣﯿﺮﯾﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻮﺱ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ. ﻣﻨﻮ
ﺑﻮﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﺪ، ﭼﮏ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮﺭﺩﯾﺪ...

ﺩﺧﺘﺮه تو ﺩﻟﺶ میگه: ﺣﺘﻤﺎ ﮐﻮﺭﯾﻦ ﺩﯾﮕﻪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮔﻨﺪﮔﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ، ﻣﯿﺮﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺮﺯﻥ
ﻣﺮﺩﻧﯽ ﺭﻭ ﺑﻮﺱ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ.
ﻣﻨﻮ ﺑﻮﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﺪ...

ﺳﺮهنگه تو ﺩﻟﺶ ﻣﯽگه (ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯ): ﺁﺷﻐﺎﻝ ﺑﻮﮔﻨﺪﻭ، ﺍﯾﻦ ﻋﻮﺿﯽ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻮﺱ ﻣﯿﮑﻨﻪ، ﭼﮑﺶ ﺭﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮﺭﻡ ...

ﻭ ﺍﻣﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ﺳﺮﺑﺎﺯه تو ﺩﻟﺶ ﻣﯽگه: ﭼﻪ ﮐﯿﻔﯽ ﻣﯿﺪﻩ ﺁﺩﻡ ﮐﻒ ﺩﺳﺘﺸﻮ ﻣﺎﭺ ﮐﻨﻪ، ﺑﺰﻧﻪ ﺯﯾﺮ ﮔﻮﺵ ﯾﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ!