هیچ طلسمی خطرناک‌تر از بامزه بودن نیست. یه بار توی زندگیت بامزه باشی، دیگه تا آخر زندگیت حس می‌کنی باید بامزه باشی و تمام غم‌ها رو به شادی، تمام اشک‌ها رو به لبخند، تمام تاریکی‌ها رو به روشنایی، و تمام کثافت‌ها رو به گلستان تبدیل کنی. در طول زندگیت تمام افکار، گفتار و رفتارت رو جوری تنظیم می‌کنی که به بامزگی ختم بشه و روزهایی که هیچ چیز بامزه‌ای برای گفتن نداری، دلت می‌خواد وجودت از ریشه بسوزه و نابود بشه.

این حس که وسط خوش گذرونی سراغت میاد که آدمایی که باید کنارت می‌بودن نیستن، واقعاً سراسر کثافته.

امروز اسمش یکشنبه‌ست ولی هم جمعه‌ست هم غروب سیزده بدر و هم عصر ۳۱ شهریور و هم گوه و کثافت.

زندگی چه چیز کثافتیه. یا می‌میری و عزیزت رنج می‌کشه. یا عزیزت می‌میره و تو رنج می‌کشی. رنج مدام.

آدم تا وقتی توی کثافته اصلا نمیفهمه چقدر غرقه. وقتی میای بیرون و از دور نگاه میکنی، خوبی و مهربونی رو تجربه میکنی تازه میفهمی چقدر گناه داشتی، چقدر حقت نبوده و چقدر می‌تونه زیباتر باشه همه چی

خدایا من اُملم یا جامعه بدجور با تمام سرعت داره به سمت سیاه چاله بی‌اخلاقی و کثافت میره!؟

بیرون قشنگ نیست، ترافیکه، گرونیه، کثافته!

چارچوب داشتن واقعا مهمه، به هر کثافتی تن ندین.

اصن باورم نمیشه فقط یه آدم اشتباه که کلا چند بار دیدمش میتونه اینقد تاثیر بذاره تو زندگیم و حالمو بد کنه.
‏کاش اون روزی که برا اولین بار دیدمش اسهال شده بودم از خونه نمیرفتم بیرون که اون کثافت نحس هیچوقت وارد زندگیم نمیشد.
‏آدم باید خیلی حواسش به دوستایی که وارد زندگیش میکنه باشه.

باز من بیدار شدم تکست تورو تو گوشیم ندیدم؟ کثافت.