تو یکی از نامه‌هایی که فروغ فرخزاد به فریدون، برادرش، نوشته میگه:

‏«فعلاً می‌سازم -چه‌ می‌شود کرد؛ مگر می‌شود دنیا را پاره کرد و از تویش خوش‌بختی را درآورد- همین است که هست.»
خیلی شبیه شرایط الانمونه :)

یادآوری مهم:

اگه یه‌نفر فهمید ناراحتید و هیچکار نکرد؛ اون هیچکس‌تون نیست…

My therapist told me that it helped me a lot;
"No person is ever permanent in your life, at the longest, one day death will end that relationship."

‏تراپیستم به جمله بهم گفت که خیلی بهم کمک کرد؛
«هیچ آدمی هیچ‌وقت در زندگی شما همیشگی نیست ، در طولانی‌ترین حالت، روزی مرگ به اون رابطه پایان می‌ده.»

Some people cannot be convinced;  You should respect their understanding and let them go.

بعضیا رو نمیشه قانع کرد؛  باید به نفهمیشون احترام گذاشت و رهاشون کرد.

نوشته بود:
«بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛
فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.»

نه منو کُشت؛ نه قوی‌ترم کرد؛
فقط خسته شدم؛ خسته‌تر!

خانواده ساختار عجیبیه!
هم میخوای ازشون فرار کنی،
هم دوست داری پیششون باشی؛
هم بیشتر از همه هواتو دارن،
هم بیشتر از همه اذیتت میکنن؛
هم آرامشن هم استرس؛
ابتدا و انتهای خیلی چیزها رو میشه باهاشون تجربه کرد؛
ولی در آخر بعد از خودت،
خانواده بیشترین طرفدارتن.
دوستت دارن؛ ولی بلدت نیستن!

کافکا تو کتاب نامه‌هایی به میلنا دربا‌ره‌ی نامه‌ی میلنا که یه زمانی رابطه‌ی عاشقانه‌ای باهم داشتند نوشته: « اون نگفت دوستت دارم. اما نامه‌اش را اینگونه تمام کرد؛ “بالِ تو را می‌ بوسم پرنده ی قلبم».

کارما میگه:
آنها ارزش شما را درک خواهند کرد؛
اما پس از ، از دست دادن شما

نمیشه آدمارو وادار به وفاداری کرد؛
هیچکس نمیتونه بگه: چون من دوست دارم پس بمون.
آدما به اندازه‌ی علاقه‌شون به تو وفاداریشونُ ثابت میکنن، اگر زندانیشونم کنی کسی که نخواد بمونه میره و‌ کسی که دوست داشته باشه، اون سر دنیاهم که باشی میاد و دستاتُ میگیره..!