نوشته بود:
«بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛
فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.»

نه منو کُشت؛ نه قوی‌ترم کرد؛
فقط خسته شدم؛ خسته‌تر!

خانواده ساختار عجیبیه!
هم میخوای ازشون فرار کنی،
هم دوست داری پیششون باشی؛
هم بیشتر از همه هواتو دارن،
هم بیشتر از همه اذیتت میکنن؛
هم آرامشن هم استرس؛
ابتدا و انتهای خیلی چیزها رو میشه باهاشون تجربه کرد؛
ولی در آخر بعد از خودت،
خانواده بیشترین طرفدارتن.
دوستت دارن؛ ولی بلدت نیستن!

کافکا تو کتاب نامه‌هایی به میلنا دربا‌ره‌ی نامه‌ی میلنا که یه زمانی رابطه‌ی عاشقانه‌ای باهم داشتند نوشته: « اون نگفت دوستت دارم. اما نامه‌اش را اینگونه تمام کرد؛ “بالِ تو را می‌ بوسم پرنده ی قلبم».

کارما میگه:
آنها ارزش شما را درک خواهند کرد؛
اما پس از ، از دست دادن شما

نمیشه آدمارو وادار به وفاداری کرد؛
هیچکس نمیتونه بگه: چون من دوست دارم پس بمون.
آدما به اندازه‌ی علاقه‌شون به تو وفاداریشونُ ثابت میکنن، اگر زندانیشونم کنی کسی که نخواد بمونه میره و‌ کسی که دوست داشته باشه، اون سر دنیاهم که باشی میاد و دستاتُ میگیره..!

Haddinden fazla kıymet verip, gereğinden fazla ısrar ettiğin herkes istisnasız herkes seni buna pişman edecektir yaz kenara lazım olur

بدون استثنا، به هر کسی بیش از حدش بها بدی و بیش از اونی که لازمه اصرار کنی، تو رو از این کارت پشیمون خواهد کرد؛ اینو یه جا بنویس لازمت میشه

‌‌‌‌‌‌.࿐

‏میگن:
‏وقتی هیجان اولیه فروکش کرد؛ یا تعهد شروع میشه،یا همه چی تموم میشه.

اگه خواستی تکیه بدی
نه به چهره ها اعتماد کن
نه به زبون ها
به دو تا چیز اما میشه تکیه کرد؛
یکی مرام و مردونگی
دومی انسانیت
اولی نمک میشناسه
دومی هیچ وقت ظلم نمیکنه!

یه روزی تو زندگی هر کس یه نفر میره که بعد از رفتنش
بقیه رفتنها رو خیلی راحت تر میشه تحمل کرد؛
به قول رشید سمرقندی:
« چون بی تو گذشت بگذرد بی دگران»