همه چیز رو فراموش می کنم؛
تو فقط دستمو بگیر،
اونقدر محکم که حس کنم
تمامِ تو سهمِ منه.


. .

این نوشتهٔ الیزابت کوبلر رو عمیقاً دوست دارم و درکش می‌کنم؛ می‌گه:
«زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام آن‌هایی بودند که شکست خورده‌ بودند، رنج می‌کشیدند، دچار فقدان شده بودند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند. این افراد حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آنها را پر از دلسوزی، ملایمت و توجه عمیق عاشقانه می‌کرد. زیبایی این افراد اتفاقی نبود.»

سنم که کمتر بود؛ کوچمون حکمِ بهشت رو برام داشت.
گذشت و از همه‌ی دنیا، خونمون شده بود پناهم. رفته‌رفته، کنج اطاقم شد نقطه‌ی امنم و تهش رسید به گوشیم.
اما این‌روزها، تنها جایی که احساس راحتی می‌کنم؛ خیالمه.
با این‌همه، وسعتی که خیالم داره؛ حتی کوچمون هم نداشت‌!

برات آرزو می‌کنم؛
برگرده، بمونه، نره...
حالا می‌خواد عشق باشه،سلامتی باشه‌
یا خوشحالی :)

می‌نویسم و ناگهان پاک می‌کنم؛ چون یهو از خودم می‌پرسم « مطمئنی هنوز هم می‌فهمه؟! مطمئنی هنوز هم قلب داره؟! »

دوست دارم همین حالا گریه کنم؛ برای همه چیز، برای همین حالا. اما رنج، رمقی برای ابراز ندارد.




. .

هر روز صبح از خواب بیدار می‌شم و سعی
می‌کنم توی کوچیک‌ترین جزئیات زندگیم،
خودم رو پیدا کنم؛ اما حقیقت اینه که من دیگه
به زور خودم رو به یاد میارم.

فروغ فرخ زاد از قول هممون میگه:
«در ظاهر روی پاهایم ایستاده ام!
گاهی میخندم و گاهی گریه میکنم؛
اما حقیقت این است که خسته شدم.
میخواهم فرار کنم! میخواهم بروم و ناپدید شوم...»

برات آرزو می‌کنم؛
برگرده، بمونه، نره...
حالا می‌خواد عشق باشه،سلامتی باشه‌
یا خوشحالیه از ته دل.️

. .

کاش آنقدر با من یگانه می‌شدی که می‌توانستم هر آنچه را که از خودم نیز پنهان می‌کنم برایت بازگو کنم؛ بدون آنکه بترسم از تاریکی‌ام بگریزی یا روح تو نیز رنگ سیاهی‌هایم را به خود بگیرد.