داستایوفسکی میگه:

اگر جنگی نتیجه‌اش خوشبختی تمام دنیا هم باشد، باز هم به جاری شدن یک قطره اشک بر روی گونه‌های یک کودک بی‌گناه نمی‌ارزد....

Nothing these days
The child inside me is getting old! :)

این روزا خودمون که هیچی
کودک درونمونم داره پیر میشه.!:)

یادآوری :
با کودکان وارد رابطه نشوید حتی اگر از شما بزرگتر باشند .


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

امروز روز کودکِ🩷....

به همه اونایی که کودک درونشون
هنوز سر زنده و فعاله تبریک میگم......

باشد که رستگار شویم.🩷
.

خیلی از شکست های عاطفی که منجر به سوگ میشه، فرد در حقیقت برای معشوقه اش گریه نمیکنه، برای خود نادیده گرفته شده اش گریه میکنه، خودی که انتظار داشته دیده بشه و خواسته بشه و دوست داشته بشه، و وقتی منجر به شکست میشه فرد از درون میشکنه، چون احساس طرد شدگی که بالا میاد آشناست، مارو یاد اولین احساس طرد شدن از سمت اولین چهره های دلبستگی دوران کودکیمون میندازه.
انگار که بهمون یادآوری میشه تو باز خواسته نشدی! طرد شدن عزت نفس مارو دستکاری میکنه برای همین خیلی با درد و رنج همراه میشه.

و جزر عشق در تو، مَد است
پس چگونه بیش‌تر نخواهَمت
تو آن‌سان که عشق‌مان
برایم اراده کرد، خواهی ماند
و این‌گونه می‌بینَمت:
نسیم‌اَت بوی عَنبر
و سرزمین‌اَت قند و شکر
و دل‌اَت سبز..!
من کودکِ عشق توأم
و در آغوش زیبای تو
بزرگ می‌شوم!


#محمود_درویش

آنچه مرا نکشد قوی ترم میکند!
بعضی اوقات برعکس این جمله میتونه اتفاق بیفته. وقتی کودک ضربه روحی میخوره و از سمت والدینش مورد بدرفتاری و بی توجهی قرار میگیره، ذهنش جوری تنظیم میشه و رشد میکنه که دنیا جای خطرناکیه و خطریه برای بقای من، و در بزرگسالی میاد بجای حفظ بقا، بیشتر به فکر از بین بردن خودش و بفکر نیستی میفته.
و به عبارتی: آنچه مرا نکشد، ضعیف ترم میکند.

آدمیزاد به گذشته‌ش پیوند خورده. همیشه دلش می‌خواد رفته‌ها رو برگردونه. به آدمایی که باهاش سرد شدن نگاه می‌کنه و حسرت اون صمیمیت از دست رفته رو می‌خوره. به خونه‌ی کودکیش میره و دلش فراغ بچگیش رو می‌خواد. ذهنش دنبال سال‌های جوونی و فرصت‌های از دست رفته‌ست. اشتباهات کرده و نکرده‌ش. جسم آدمیزاد میره به آینده اما ذهنش راه گذشته رو در پیش می‌گیره. در نهایت هیچ کدوم به جایی نمی‌رسن. من فهمیدم زندگی وقتی تیکِ «انجام شد» می‌خوره که ذهن و جسمت هر دو به یک سمت حرکت کنن.

شما رو نمیدونم ولی من گاها دلم میخواد برای کودکی خودم که تقصیری نداشته و رنج های زیادی رو به دوش کشیده ساعتها گریه کنم.

‏یه جا نوشته بود که:
می‌دونید چرا کودکی شیرینه؟
چون گذشته‌ای وجود نداره، یادی وجود نداره آینده ای وجود نداره.
این سنگینی بار گذشته‌ و آیندست که زندگی‌رو سخت می‌کنه؛
من‌رو یاد این حرف نادر ابراهیمی انداخت:
فراموشی را بستاییم.
یاد، انسان را بیمار می‌کند.

. .