آدمیزاد به گذشته‌ش پیوند خورده. همیشه دلش می‌خواد رفته‌ها رو برگردونه. به آدمایی که باهاش سرد شدن نگاه می‌کنه و حسرت اون صمیمیت از دست رفته رو می‌خوره. به خونه‌ی کودکیش میره و دلش فراغ بچگیش رو می‌خواد. ذهنش دنبال سال‌های جوونی و فرصت‌های از دست رفته‌ست. اشتباهات کرده و نکرده‌ش. جسم آدمیزاد میره به آینده اما ذهنش راه گذشته رو در پیش می‌گیره. در نهایت هیچ کدوم به جایی نمی‌رسن. من فهمیدم زندگی وقتی تیکِ «انجام شد» می‌خوره که ذهن و جسمت هر دو به یک سمت حرکت کنن.

لحظه ی دیدنت انگار که یک حادثه بود
حیف،چشمان تو این حادثه رادوست نداشت

سیب راچیدم ودر دلهره ی دستانم
سیب رادید!! ..ولی دلهره رادوست نداشت

تا سه بس بودکه بشمارم ودردام افتد
گفت یک..گفت دو.. افسوس سه رادوست نداشت

من تو خط موازی؟ ..نرسیدن..؟هرگز
دلم این قاعده ی هندسه رادوست نداشت

درس منطق نده دیگرتوبه این عاشق که
ازهمان کودکیش مدرسه رادوست نداشت.

لحظه ی دیدنت انگار که یک حادثه بود
حیف،چشمان تو این حادثه رادوست نداشت

سیب راچیدم ودر دلهره ی دستانم
سیب رادید!! ..ولی دلهره رادوست نداشت

تا سه بس بودکه بشمارم ودردام افتد
گفت یک..گفت دو.. افسوس سه رادوست نداشت

من تو خط موازی؟ ..نرسیدن..؟هرگز
دلم این قاعده ی هندسه رادوست نداشت

درس منطق نده دیگرتوبه این عاشق که
ازهمان کودکیش مدرسه رادوست نداشت.

#رویای_میم_

کسی رادیدم جوانیش
شانه لای موهایش گیرنمیکرد
کسی که آرزوداشت
بالای چشمَش ابرو باشد
کسی که کودکیش را
باچشم چشم دو"ابرو"آغازنکرد
بیاین باهم برای کسایی که ملاقاتشون
هم ممنوع شده دعا کنیم