نکُنَد دل نکَنی،
‏دل بکَنَد،
‏بهرِ تو دل دل نَکُنَد؟
‏برود در بر یار دگری،
‏صبح که بیدار شوی؟!
|مولانا|

ѕιɢɴιғιcα de pαrαdoх eѕ eѕo qυe ɴo тeɴerтe pero αveceѕ pιoɴѕo qυe ɴo eѕтαѕ coɴмιɢo y мe ғυe loco

پارآدوکس یَنی نَدارمت وگاهی
فکرِ از دَست دادنت دیوانِہ ام میکُنِد ..!

میتَرسَم آنقَدر دوستَت بدارَمـ❣
کهـ خُدا هَم شَک کُنَد کهـ❣
آغاز عِشق اَز آدَم و حَوا❣
بوده ، یا اَز ما...

خون در دلِ آزرده
نهان
چند بماند ...؟
شک نیست
که سر بر کُنَد این درد به جایی ...

گفتم ای دل، نروی؟
خار شوی، زار شوی
بر سرِ آن دار شوی
بی بَر و بی بار شوی

نکند دام نهد؟
خام شوی، رام شوی؟
نپَری جلد شوی،
بی پر و بی بال شوی؟

نکند جام دهد؟
کام دهد، ازلب خود وام دهد؟
در برت ساز زند، رقص کند،
کافر و بی عار شوی؟

نکند مست شوی؟
فارغ از این هست شوی؟
بعد آن کور شوی،
کر شوی، شاعر و بیمار شوی؟

نکُنَد دل نکَنی،
دل بکَنَد،
بهرِ تو دِل دِل نَکُنَد؟
برود در بر یار دگری،
صبح که بیدار شوی؟؟!

مولانا

دوسْت دآشتَن عُضوی اَز بَدَنْ اَست
.دُرُست اَست کِه هَمِه فُوراَ‍‍َ بِـه یـآد [قَلب] می اُفتَنْد.
وَلی [مَن] میگویَم دوسْت دآشتَن [ دَندآنِ آدَم] اَست
.دَندآن جُلویی کِه هِنگآم لَبخَند [بَرق] می زَنَد...
حآلآ تَصَوُر کُنید رُوزیـ رآ کِه دوسْت دآشتَنِ بَدَن [دَرد] کُنَد!
آرآم و قَرآر رآ اَز آدَم میگیرَد...
غَذا اَز [گَلویَت] پآییـن نِمـی رَوَد..
شَبهآرا تآ صُبح بِـه [گِریـه] مـی نِـشیـنـی...!
آنقَدر مُقآوِمَت میـکُنی تآ یِک روز میـبیـنـی رآهـی جُز اینکِه [دَندآن دوسْت دآشتَن] اَت را بِکِشی و بیَندآزی دور ...
.
.
.
بَعد حآلآ کِه‍ [ دَندآنِ دوسْت دآشتَن ] رآ کِشیدی بآشی،حآلَت خوب اَست،رآحَت میخوآبی،رآح‍َت غَذا میخُوری و شَبها دیگَر [ گِریِه اَت ] نِمیگیـرَد!
وَلی هَمیشـــه [جآی خآلی] اَش هَست...
حَتّـی وَقتـــی اَز تَهِ دِل [میخَندی] :)

‌

قِضاوَت می کُنَد تاریخ ، بِینِ خانِ دِه با مَن...

که اَز مَن شِعر می مانَد وَ اَز او باغِ گِردویَش...

رَعیّت زاده بُودَم ، دُختَرَش را خان نَداد و مَن...

هِزاران زَخم بَر دِل داشتَم این زَخم هَم رُویَش...!!!

آدم های خیلی ساده و مهربان خطرناکن!
کلاه که سرشان بذاری؛
خدا کلکِ تان را میکَنَد!