پرسید: وقتی غمگینی چطور می‌خندی؟
گفتم: به کسانی که دوستشان دارم فکر می‌کنم، به لبخندشان، به نگاه‌شان، به صدای‌شان....

همیشه دیگرانند که سمی‌اند و دیگرانند که قضاوت می‌کنند و دیگرانند که دل می‌شکنند و دیگرانند که بد رفتار می‌کنند! خودمان چه؟ خودمان آدمِ سمیِ جهانِ چند نفریم؟! خودمان چقدر دل شکانده‌ایم و چقدر قضاوت کرده‌ایم و چقدر آدم‌ها را کلافه کرده‌ایم؟ خودمان چند نفر را بی‌آنکه حواسمان باشد، تا مرز فروپاشی روانی برده‌ایم؟ کجا زیاد توقع داشته‌ایم و کجا قدر ندانسته‌ایم و کجا خودخواه بوده‌ایم و فقط به نفع و مصلحت خودمان فکر کرده‌ایم؟!
درستش این است که گاه‌گاهی بیرون دایره بایستیم و به رفتار خودمان هم نگاه کنیم و ببینیم از بیرون چطور به نظر می‌رسیم و کجای این معادله ایستاده‌ایم و چقدر کار داریم تا درست شویم و چقدر راه داریم تا درست رفتار کنیم؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

داستان‌ها تموم میشن؛
اما اهنگها، مکانها، نگاه‌ها و عطرها باقی میمونن.

سر بزنگاه‌ی دلم تو دلم و خالی کردی تو همون بودی که یک روز واسه من گریه میکردی:))!

سر به رویِ بالش خیالت میگذارم
تا شاید
امشب را با پناهگاهِ آغوشت
به میهمانیِ خوابم بیایی و شانه‌هایت را به سرِ بی کسی‌هایم بسپاری
تا یک دلِ سیر ببارمت
یک دلِ سیر ببوسمت
یک دلِ سیر ببویمت...


#مجتبی_خوش_زبان

تو واسه من مثلِ یه پناهگاهِ امن تویِ جنگل پر از گرگی .️

و انسان مگر چند چشم محرم می‌شناسد
تا بتواند دل - باطن خود را در پرتو نگاه‌ها وابدارد بی‌هیچ پرهیز و گریز؟!
چه بسیار آدمیانی که می‌آیند و می‌روند
بی‌آنکه از خیالشان بگذرد
که چنین موهبتی نیز وجود دارد
که انسان بخواهد و احساس وجد کند
از این که خودی‌ترین و محرم ترین چشمان عالم
در او می‌نگرد

#محمود_دولت_آبادی

این خصلت آدمی‌زاد است، تغییر می‌کند! یک‌زمانی خودت را به آب و آتش می‌زدی تا فرصتی پیدا کنی و دقایق و ساعاتی را با کسی که دوست‌ترش داری، حرف بزنی‌ و به خیال خودت که آرام‌تر شوی. یک زمانی هم پر از فرصت‌های خالی شده‌ای و ترجیح می‌دهی بنشینی، برای خودت چای بریزی و به صدای سکوت خانه و رفت و آمد‌های ضعیف خیابان گوش کنی.
گاهی دلت می‌خواهد هیچ‌کسی را نبینی و با هیچ‌کسی در رابطه با هیچ موضوع بااهمیت یا فاقد اهمیتی حرف نزنی و تنها، دور افتاده و بی‌خبر باشی و به دور از نگاه‌ها و حرف‌ها و قضاوت‌ها، زخم‌های خودت را ببندی و خودت را برای ادامه‌ی نبردهای جهانت، آماده کنی.

#نرگس_صرافیان
‌
‌

What kind of people we thought
They are our refuge, while they are our abyss
They were.!!:)

چه انسان هایی که گمان میکردیم
پناه ما هستند، درحالی که پرتگاه‌مان‌
بودند.!!:)

اگه یه‌عمر با آدما مهربون بودی، فکر نکن اونا هم نوبت تو که بشه باهات مهربونن. اگه همیشه آبروی آدما رو حفظ کردی، فکر نکن اونا هم حتما تو بزنگاه‌ها آبروتو حفظ می‌کنن. اگه همیشه موقع گرفتاری اومدن سراغت، هیچ تضمینی نیست موقع گرفتاریت دستت رو بگیرن. اینو بدون که بعدا اذیت نشی.