از خدا جوییم توفیق ادب بی ادب محروم ماند از لطف رب
بی ادب تنها نه خود را داشت بد بلکه آتش در همه آفاق زد
مائده از آسمان در میرسید بی شری و بیع و بی گفت و شنید
در میان قوم موسی چند کَس بی ادب گفتند: کو سیر و عدس؟
منقطع شدخوان ونان ازآسمان ماند رنج زرع و بیل و داسمان
ازعیسی چون شفاعت کرد، حق خوان فرستاد وغنیمت بر طبق
مائده از آسمان شد عائده چونکه گفت: انزل علینا مائده
باز گستاخان ادب بگذاشتند چون گدایان زله ها برداشتند
کرد عیسی لابه ایشان را که این دائم است و کم نگردد از زمین
بد گمانی کردن و حرص آوری کفر باشد نزد خوان مهتری
زآن گدا رویان نادیده ز آز آن در رحمت بر ایشان شد فراز
نان وخوان ازآسمان شدمنقطع بعد از آن زآن خوان نشد کس منتفع
ابر برناید پی منع زکات وز زنا افتد وبا اندر جهات
هر چه بر تو آید از ظلمات و غم آن ز بی باکی و گستاخیست هم
هرکه بی باکی کند درراه دوست ره زن مردان شد و، نامرد اوست
از ادب پر نور گشتست این فلک وز ادب معصوم و پاک آمد ملک
بُد ز گستاخی کسوف آفتاب شد عزازیلی ز جرات رد باب
هر که گستاخی کند اندر طریق گردد اندر وادی حیرت غریق


شعر مولانا در باب ادب

‎ای غایب از دیده که بینی همه ما را
‎لطفی، زپس پرده برون آی خدا را

‎هرچند که ما لایق دیدار نباشیم
‎برما کرمی کن تو ببخشای خطا را

‎سلطانی وماجمله گدایان توباشیم
‎حاشا که برانی تو زدرگاه گدا را

‎در راه تو ما منتظری بی سر وپاییم
‎پایان بده هجرانی این بی وسر وپا را

‎جان همه قربان تو ای عدل خدایی
‎بنگر زضعیفان جهان دست دعا را

‎بازا که جهانی بشود عاری ازظلم
‎بردرد ضعیفان جهان آر شفا را

‎شاعر : اسماعیل تقوایی
@fanosgraphy