هر گذشته برای من یک دَره. یک دَر سفید و بزرگ و این دَرها هم‌اندازه قطاری کنار هم قرار دارن. هر گذشته‌ای که نتونستم باهاش کنار بیام برام تبدیل به یک دَر شد که در نهایت مجبور بودم ببندمش و سه قفله‌اش کنم و کلیدش رو جایی بندازم که حتی دیگه خودمم نتونم پیداش کنم. خواستم بگم دَرهای زیادی توی گذشته‌‌ام وجودم داره که بین من و اون اتفاق یک مرز واحدی رو مشخص کرده و این‌قدر شبیه هم هستن که فراموش کنم هر دَر به کدوم خاطره باز می‌شه.

دیدی گاهی یک حرف یا اکت آدما، یه چیزی تو گذشته‌ت رو trigger می‌کنه؟

می‌گفت: "هیچ‌وقت توی زندگی‌م، آدم‌های بزرگی رو ندیدم که گذشته‌ی سالمی داشته باشن. آدم‌ها وقتی بزرگ می‌شن که گذشته‌ی سختی رو پشت‌سر گذاشته باشن."

پس کی تموم میشه؟ احساس مداوم تعلق خاطر به گذشته‌ها، حسرت و درد غریبی؟

آدمیزاد باید جوری زندگی کنه که الانش نشه تبدیل به گذشته‌ای که بابتش خجالت زده بشه.

نه آینده‌ای برایش مانده بود نه گذشته‌ای؛
نه شوقی و نه هراسی، معلق بر امواج زمان پیش می‌رفت و برایش هیچ اهمیتی نداشت به کجا می‌رود.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

زخم‌هایمان مجبورمان می‌کنند بدانیم که گذشته‌مان واقعی بوده‌است.

#جین_آستن / غرور و تعصب

تغییر در ارکان زندگی‌م رو دارم حس می‌کنم. به طور پیش‌فرض وجودم همیشه با تغییر می‌جنگه و می‌ره تو لاک افسردگی و یأس و مثل مار توی خودش می‌پیچه؛ ماری که از روی بی‌پناهی نیش می‌زنه و زهرش خاطرات شیرین و آزاد گذشته‌ست. اما جنگ من، جنگیدن با جنگیه که وجودم در برابر تغییر راه می‌ندازه؛ جنگیدن با این مار، اما نه با خودش به قصد نابودی‌ش، بلکه جنگیدن با زهر شیرین‌ش. این مار با تمام نیش‌ها و دردها باید زنده بمونه چون در حال پوست انداختن و شروع یه دورهٔ جدیده.

کاش هیچوقت نرسه روزی که فعل گذشته‌رو برات استفاده کنم. مثلا نگم بود، نگم دوست داشت، نگم اگه بود فلان کارو می‌کرد. کاش همیشه تو حال بمونی. کاش همیشه داشته باشم‌ت. تو قشنگ ترین موجودی هستی که تاحالا دیدم.

یه روز برمیگرده به گذشته‌اش یه نگاهی میندازه و به تو فکر میکنه، به این که شاید اگه با تو بود بهتر بود، ولی خب همیشه دیر میشه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »