اونایی که بهم میگن خودتو میگیری ، درونگرایی ، کم حرفی هنوز دوستای صمیمیم نشدن.

کسایی که تند راه میرن، حجم کورتکس مغزشون بیشتره، مسئولیت‌های اجتماعی بیشتری دارن، کمالگران، به نسبت بقیه آدم‌های غمگین‌تری هستن و درونگراییشون بیشتره، این خیلی من بود.

کمالگرایی یا باعث میشه بهترین باشی، یا چون نمیتونی بهترین باشی، باعث میشه بدترین ورژن خودت باشی.

من کارم از درونگرایی گذشته، این چیزی که من تجربه می‌کنم یه چیزی فراتره.

نصف شماهایی که از کمال‌گرایی حرف می‌زنید، هیچ ایده‌ای از کمال‌گرایی واقعی ندارید.

•
کمال گراییُ بزار کنار
پاشو همین الان شروع کن
بعدا بهترش میکنی :)🪴

♡

اگه درونگرایی و تنهایی همیشه انتخابته؛ متناش خوراک خودته:

از درونگرایی با من حرف نزن
من میتونم وقتی قلبم داره از شدت ضربان
از جا کنده میشه و بغض خفم میکنه
و نفسم سخت بالا میاد
بی‌حس زل بزنم تو چشمات...

تو روانشناسی یه اصطلاحی هست
به اسم «ambivalence»؛دوسوگرایی
‏
‏این دقیقا برای زمانیه که در حد تنفر از کسی
ناراحتی یا حال نمیکنی با فکر و رفتار فعلیش
ولی چون دوسش داری تحملش می‌کنی و می‌پذیری.
‏
‏مثل همونجا که حسین صفا نوشت:
«‌غمت غمگینم کرده اما دوستت دارم»

.


کادویی هست که یه ماه بعد از تولدت دریافت می کنی، پیتزایی هست که بابت قول دوماه پیش برات می خره، ساسون هایی هست که بعد از یه عروسی رفتن تازه توسط خیاط درست می شه و دیگه تا سه سال بعد خبری از هیچ عروسی ای نیست، می بینی چه بی مزه و بی فایده س؟ ماجرای عشقیه که خیلی دیر بهت ابراز می شه، دیرتر از زمانی که بهش نیاز داشتی، با فاصله ی وحشتناک از شخصی که نیاز داشتی دوستت داشته باشه، در وقتی که هورمون های عشق جاشون رو به هورمون های واقعگرایی یا کار دادن...
هیچ چیزی نباید دیر بشه، هیچ چیزی!