عزیزدلم! نه اندوه، نه بیماری و نه گرفتاری، پایانِ راهِ تو نیستند! پایان راه تو درست همان‌جایی‌ست که کنار می‌کشی و خودت را تسلیم گردباد چموش شرایط می‌کنی.
وقتی می‌شود جسورانه از همان ابتدا مقابل اولین مهره‌‌های ناخلف ایستاد و مابقیِ مهره‌ها را نجات داد، چرا ناامید می‌شوی؟
تو قوی‌تر از چیزی هستی که فکر می‌کنی، بسیار قوی‌تر، بسیار جسورتر و بسیار تسلیم‌ناپذیرتر...




. .

گرچه می گویند این دنیا به غیر از خواب نیست
ای اجل! مهمان نوازی کن که دیگر تاب نیست

بین ماهی های اقیانوس و ماهی های تُنگ
هیچ فرقی نیست وقتی چاره ای جز آب نیست!

ما رعیت ها کجا! محصول باغستان کجا؟!
روستای سیب های سرخ بی ارباب نیست...

ای پلنگ از کوه بالا رفتنت بیهوده است
از کمین بیرون مزن امشب شب مهتاب نیست.

در نمازت شعر می خوانی و می رقصی٬دریغ
جای این دیوانگی ها گوشه محراب نیست

گردبادی مثل تو یک عمر سرگردان چیست؟!
گوهری مانند مرگ آنقدر هم نایاب نیست...!

من همان قاصدک سر گردانم





در خواب ناز بودم که





بادی سهمگین مرا بیدار کرد





و با خود به نا کجا آباد می برد





نمی دانم بازی سرنوشت برایم چه تقدیر کرده است





شاید در بوستانی خوش آب و هوا





شاید در کوهی بلند





شاید در کویری بی آب و علف





شاید در گوری سرد ، تنگ و تاریک





شاید در لانه مورچه ای





شاید در دریایی بی کران فرود آیم





شـــــاید ...





نمی دانـــم





ولی می دانم من از آن قاصدک سرگردان پریشان ترم





مرا باد سرنوشت به اینجا آورده است





تا خود را شناختم





اسیر گردباد تقدیر شدم





اما یادت باشد حرکت را به سکون ترجیح میدهم





پس ای باد آرام نگیر ...