یه شب‌هایی تو زندگی آدمیزاد هست که بعد از ساعت‌ها فکر و خیال به خودش میاد و میبینه روحش از اعماق وجود داره گریه میکنه ولی از چشم‌هاش هیچ اشکی نمیاد.

خدایا بابت همه چیزایی که به صلاحمون نبود و نشد شکرت..
حتی اگه غُر زدیم..
حتی اگه براش گریه کردیم..
و حتی اگه ازت شاکی شدیم..

‏تو خیلی زیبایی، بوی نرسیدن و غم و گریه‌های شبانه میدی.

درباره‌اش غصه میخورم، گریه میکنم، پیاده‌روی میرم، دوش میگیرم، کتاب میخونم، قهوه میخورم، برای خودم مینویسم اما دیگه درباره‌اش با آدم‌ها حرف نمیزنم .

دلم آدم امن می‌خواد ، واقعی ، حمایت‌گر ، قابل اعتماد ، صمیمی ، که آره من کنارتم ، با هم درستش می‌کنیم ، باهم می‌رسیم ، باهم پیشرفت می‌کنیم ، اگه بخوام گریه کنم توی بغلش باشه ، اگه بخوام بخندم کنار هم باشیم ، با هم رفیق باشیم ، اگه هر چی شد پشت هم باشیم ، موندگار ، همیشگی ، صمیمی 🫂🤍

♡

آدم‌ها و دغدغه‌هاشون با هم بزرگ می‌شن. تو تا دیروز برای نداشتن اون اسباب‌بازی گریه می‌کردی، امروز برای نبودن اون آدم، اون کار، اون دلخواه گریه می‌کنی. چیزی تغییر نکرده، فقط اون ماهیت‌ بزرگ‌تر شده.

آدمی‌زاد اتفاق‌هایی که با گریه پشت سر گذاشته رو بعدا با خنده تعریف می‌کنه.

“اون دوست نداشت گریه کنم اما حالا که رفته هر روز گریه می‌کنم.”

نمی‌دونم با چیکار کردی با دلم وای گریه کنم یا با نیمه‌ای از من نیست و نیمه‌ای از من نیست.

‌
‏یک روز که از همه‌چیز دست کشیدم
تا برای تو خانه‌ای باشم،
پشت در ماندم.
قلبی اگر داشتی، برای این جمله
ساعت‌ها گریه می‌کردی

آیکوت اُوزجان؛ فارسیِ سیامک تقی زاده.