نامه تهمینه میلانی:
گلشیفته فراهانی، دخترم، بدنت را دیدم، بد نبود. مانند همه چیز دیگر در زندگی پستی و بلندی هایی داشت، باشد که مقبول واقع شود. ولی چرا بقیه اش را به معرض نمایش نگذاشتی؟ دخترم، تو آزادی که هر کاری که دوست داری انجام دهی، ولی اگر خیال کردی که با این کار کمکی یا قدمی برای حقوق یا ارزشهای انسانی و زنان برداشته ای، زهی خیال باطل... در گذشته کمی فکر می کردم که شاید جنبه هایی از هنر در تو وجود داشته باشد برای نمایش دادنش، ولی اکنون فکر می کنم تنها داریت همان بود که به نمایش گذاشتی. حتی اگر چیزی به تو اضافه شده باشد، آن چیز ارزش انسانی ندارد، در آخر قیمت بدنت بالاتر رفته و به قیمت آن اضافه شده... در آخر برایت آرزوی پیدا کردن جنس نر و مناسب خوبی را آرزومندم، در ایران که مردی دستت را نگرفت، شاید در آنجا نری دستت را بگیرد و به اتاقش ببرد... اگر باز هم تاثیری نداشت، تصویری کامل از خود را به نمایش بگذار، شاید مقبول واقع شوی، حداقل برای مدتی.در پناه حق دخترم

دیشب رسیدم پاریس

رفتم هتل

مسئولش ازم پرسید کجایى هستى؟

گفتم ایران...

گفت داعش؟؟؟

گفتم Noooo,اون عراق. آى ام ایرانیان.

گفت اوووووه گلشیفته!!

گفتم Noooooooo,هموون دااااعش!!! :)):))