شب که می آید،
با خودش #تُ را می آورد.
#تُ را که نه!
خیالَت را...
خودت که خیلی وقت است رفته ای،
خیالَت امّا مثل #تُ نیست!
و تا جانَم را نگیرَد ،
قصد رفتن ندارد...


. .

دوسْت دآشتَن عُضوی اَز بَدَنْ اَست
.دُرُست اَست کِه هَمِه فُوراَ‍‍َ بِـه یـآد [قَلب] می اُفتَنْد.
وَلی [مَن] میگویَم دوسْت دآشتَن [ دَندآنِ آدَم] اَست
.دَندآن جُلویی کِه هِنگآم لَبخَند [بَرق] می زَنَد...
حآلآ تَصَوُر کُنید رُوزیـ رآ کِه دوسْت دآشتَنِ بَدَن [دَرد] کُنَد!
آرآم و قَرآر رآ اَز آدَم میگیرَد...
غَذا اَز [گَلویَت] پآییـن نِمـی رَوَد..
شَبهآرا تآ صُبح بِـه [گِریـه] مـی نِـشیـنـی...!
آنقَدر مُقآوِمَت میـکُنی تآ یِک روز میـبیـنـی رآهـی جُز اینکِه [دَندآن دوسْت دآشتَن] اَت را بِکِشی و بیَندآزی دور ...
.
.
.
بَعد حآلآ کِه‍ [ دَندآنِ دوسْت دآشتَن ] رآ کِشیدی بآشی،حآلَت خوب اَست،رآحَت میخوآبی،رآح‍َت غَذا میخُوری و شَبها دیگَر [ گِریِه اَت ] نِمیگیـرَد!
وَلی هَمیشـــه [جآی خآلی] اَش هَست...
حَتّـی وَقتـــی اَز تَهِ دِل [میخَندی] :)

‌

روے نیــــمکَــــت پارکـــ

زنـِ فآلـــ ـگیر

فآلـَــ ـم رآ مےگیرَد

مے خَندَد بِهـ فآلَـــــمـ…

کـَــــفــ دَستَـمـ خآلـــےستـــ

خآلے اَز دَستآنَتــــ

فآلـ ـگیر مےگویـَــد

یکـــ نَفَر تَعقیبَــــتـــ مےکُـنَد

نِمےدآنَد خیآلـِــ تُوستـــ

کهــ رَهــــآیَم نِمےکـُــنَد

حَتے یِکــــ لَحظه…

ﺗَﻪ ﺍُﺗُﻮﺑﻮﺱ، ﺁﻥ ﺻَﻨﺪَﻟﯽ ﺁﺧَﺮ، ﮐِﻨﺎﺭِ ﺷﯿﺸﻪ
ﺑِﻬﺘَﺮﯾﻦ ﺟﺎﯼِ ﺩُﻧﯿﺎﺳﺖ
ﺑَﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﻣُﭽﺎﻟﻪ ﺷَﻮﯼ ﺩَﺭ ﺧُﻮﺩَﺕ
ﺳَﺮَﺕ ﺭﺍ ﺑِﭽَﺴﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻭ
ﺯُﻝ ﺑِﺰَﻧﯽ ﺑﻪ ﯾِﮏ ﺟﺎﯼِ ﺩﻭﺭ
ﻭ ﻓِﮑﺮ ﮐُﻨﯽ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ...
ﻭ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺭَﺕ ﻣﯿﺪَﻫَﺪ ...
ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﭼِﺸﻤﻬﺎﯾَﺖ ﺧﯿﺲ ﺷَﻮﺩ، ﺍَﺯﺣُﻀُﻮﺭِ ﭘُﺮ ﺭَﻧﮓِ
ﯾِﮏ ﺧﯿﺎﻝ
ﻭ ﯾﺎﺩَﺕ ﺑِﺮَﻭَﺩ ﻣَﻘﺼَﺪَﺕ ﮐُﺠﺎﺳﺖ
ﻭ ﺩِﻟَﺖ ﺑِﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺩُﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﮤ ﻫَﻤﯿﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ
ﺍُﺗﻮﺑﻮﺱ
ﮐُﻮﭼَﮏ ﺷَﻮَﺩ ... ﻭَ ﺩِﻧﺞ ﻭ ﺗَﻨﻬﺎ ...
ﻭ ﺁﻩ ﺑِﮑِﺸﯽ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﺁﻭَﺭﯼ ﺣِﻤﺎﻗَﺖ ﻫﺎﯼِ ﻋﺎﺷِﻘﺎﻧﻪ ﺍﺕ ...
ﺷﯿﺸﻪ ﺑُﺨﺎﺭ ﺑِﮕﯿﺮَﺩ ﻭَ
ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍَﻧﮕُﺸﺖ ﺑِﻨِﻮﯾﺴﯽ " ﺁﯾَﻨﺪﻩ "
ﻭ ﺩِﻟَﺖ ﺑِﮕﯿﺮَﺩ ﺍَﺯ ﺗَﺼَﻮﺭَﺵ ...
ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﭼِﺸﻤﻬﺎﯾَﺖ ﺭﺍ ﺑِﺒَﻨﺪﯼ
ﻭ ﺗﺎ ﺁﺧَﺮﯾﻦ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺩَﺭﺧُﻮﺩَﺕ ﮔِﺮﯾﻪ ﮐُﻨﯽ

یه وَقتهآیـﮯ ﬤلَت مـﮯ בֿـوآهَـﬤ بِِشکَنـﮯ ... فَقَط بَرآﮮ یِک لَحظه نِگآهَش

صَبرَت رآ وُسعَت بِـﬤهـﮯ به اَنـﬤآزه اَیوبِ نَبـﮯ... شآیَـﬤ بِشَوﮮ فآتِحِ اِحسآسَش

کِنآر بُگذآرﮮ عآشِقآنه هآیَت رآ...بَرآﮮ בֿـریـﬤ حَتّی لَبـבֿـنـﬤهآﮮ نآشیآنه اَش

اَز تَمآمِ دُنیآ...شآنه اﮮ مـﮯ בֿـوآهَم بَرآی ﬤفنِ بُغض هآﮮ غَریبم

و ﬤلتَنگِ بآزُوآنـﮯ هَستَم که تَنگ مَرآ ﬤر بَرگیرَد

تا مُدَتـﮯهَرچَند کوتآه فَرآموش شَوَﬤ غَم هآﮮ عَمیقَم

حآل سَهمِ مَن اَز این رویاﮮ توבֿـآلـﮯ...ین روزهآ تَنهآ زُل مـﮯ زَنَم به چَشمآنَم...

قَـﬤم مـﮯ زَنَم پآبه پآی خوﬤم...خوﬤم را ﬤر آغوش مـﮯ کِشَم...

لالائـﮯ مـﮯ בֿـوآنَم بَرآﮮ مآﬤربُزُرگِ دَرونَم ...

وَلـﮯ ﬤلَم بَهآنه " یِکـﮯ نَبوﬤ قِصه اَم " رآ مـﮯ گیرَﬤ

نَهآیَت آرآم مـﮯ شَوَم...آرآم تَر از یِک مُرﬤه ......