همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.

خیلی جالبه که تا توی فشار قرار نگیریم قوی‌ترین نسخه‌ی خودمون رو بیرون نمیاریم. نسخه‌ای که هست! همیشه هست. فقط نشسته یه گوشه‌ تا دقیقه ۸۷ بشه و سه‌تا گل عقب باشی.

می‌گفت: "من نه جا می‌زنم و نه درجا"، خواستم بگم من جا نزدم، هیچ‌وقت جا نزدم اما تا دلتون بخواد درجا زدم. اگر بخوای با این دیدگاه بهش نگاه کنی که: "زندگی تا درسی رو یاد نگیری تکرارش می‌کنه"، من فکر کنم الآن توی مقطع پست‌داک درحال دفاع از تزم باشم.

اگر بدونیم بعد از مرگمون چیزی جز کربن برای محیط زیست نیستیم، زندگی رو آسون‌تر می‌گیریم.

کسی که بارها رنجت داده تغییر نمیکنه، این تویی که باید تصمیم بگیری رنجت رو تکرار نکنی.

سخته با خاطراتی که از ناخودآگاهت کشیده میشه بیرون سر پا بمونی و تصمیم‌های درست بگیری.

انگار وقتی آدمارو جدی‌نمیگیری زندگی قشنگ تره.

ارزش تو بیشتر از اینه که با هر چیزی کنار بیای. بعضی چیزها ارزش نداره که بخاطرشون خودت و نادیده بگیری. گاهی باید دست بکشی از چیزی که یه روزی آرزوت بود.

زندگی یاد گرفتنی نیست که با چند بار آزمون و خطا، یاد بگیری اشتباه نکنی؛ زندگی تجربه‌اس، زمین خوردن‌های پی در پی و تلاش برای سرپا شدنه، زندگی همون قورباغه‌ی گنده‌ایه که هر روز صبح مجبوری قورتش بدی و جوری لبخند بزنی انگار که همه‌چی ردیفه.

‏ببینید دوستان اگه یکی بهتون بدی کرده، خیانت کرده، رهاتون کرده، پولتونو خورده و... لزوما قرار نیست به خاک سیاه بشینه و کارما انتقام شمارو بگیره! اتفاقا ممکنه خیلیم زندگی خوبی رو بعد از شما تجربه کنه‌.

باید یاد بگیرید هرچیزی که شد، نقطه بذارید، برید سر خط، و زندگیتونو ادامه بدین.