آدمایی که شب از خونه میزنن بیرون پُر از حرفن واسه گفتن اما کسی رو ندارن واسه شنیدن، برای همین دستِ خودشون رو میگیرن و میزنن به دل خیابون،
راه رفتنشون از کنج دیوار، نگاهشون به پنجره‌های تاریک، حتی سیگار کشیدنشون وقتی نشستن لب جدول کنار پیاده رو پر از قصه‌ست.

#علی_سلطانی
.راز رُخشید برملا شد

من الماسم رو نمیدم شیشه خورده های کنار خیابونا رو جمع کنم! اگه ازت خوشم میاد بدون واسه من خیلی خاصی؛ چون من دیگه هیچ حسی به هیچکس ندارم.

. .

گفتم یکم راه برم بهتر میشم، وسط خیابون گریم گرفت

آدم واسه کسی که دوسش داره عصبی میشه وگرنه من همین الان تو خیابون یکی بزنه یکی دیگرو بکشه هندزفریمو میزارم رد میشم ..

قشنگ قیافه تموم مردم تو خیابون اینجوریه که اگر بهشون بگی حالت چطوره چشماشون پر از اشک می‌شه.

دلم می‌خواست علم اونقدر پیشرفت می‌کرد که می‌تونستم یه آدمی رو از ذهنم کاملا پاک کنم. یه‌جوری که حتی وقتی توی خیابون هم می‌بینمش، یادم نیاد کی بوده و چه خاطراتی باهم داشتیم.

دلم میخواد هر کیو تو خیابون میبینم بغل کنم و بگم حالت خوبه؟ روحیه‌ت رو حفظ کن، با یکی حرف بزنیا، نریزی تو خودت، قوی باش، حالمون خوب میشه....

این حاجی‌فیروزهای تو خیابون
به جای اینکه آدم رو شاد کنن،
بیشتر ناراحت میکنن....

تو کوچه خیابون یا حتی تایمی که تو خونه ای کسی به هر دلیلی اذیتت میکنه یا از کسی شکایت داری حتی یه ارگان دولتی ! میتونی با یه زنگ از حق خودت دفاع کنی ...

خیابونی که یک‌طرفه شده، حقیقتا دیگه هیچ‌جوری دوطرفه نمی‌شه.