همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.

‌همونجایی که کاظم بهمنی می گه:
همه چیزم شده و ‏هیچ مرا ‏یادش نیست.

‏گفتم: بالاخره یروز مجبوری فراموشش کنی!
گفت: رفت و اومد باد رو تا حالا دیدی؟!
تو دستات گرفتیش؟
تونستی نگهش داری یا پرتش کنی اونور؟
نه!
عصری نشستی تو بالکن داری برگه صحیح میکنب یهو بیخبر میپیچه تو برگه ها بهمشون میریزه!
یادش باده ..!
یهو مپیچه بهم و به همم میریزه!

محیا زند



.

آدما هیچوقت حرفایی که تو زمان آسیب پذیریشون بهشون زده میشه رو یادشون نمیره.

فکت:
هیچکس یادش نمیمونه واسش چیکار کردی،ولی همه اون کاری که نکردی رو قشنگ یادشونه.

هیچوقت نمیتونی مجبورشون کنی که عاشقت باشن، ولی میتونی یه روز به یادشون بیاری که چیو از دست دادن..!
‌‌‌‌‌• |.|

ادمایی که جزییات یادشون میمونه خیلی به گا میرن.

اصلا هم حرف دل بهتر نیست در دل بماند. آدما میشنون یادشون میره، ولی حرفای توی دلت مثل خوره به جونت میوفته.

اصلا خودتون رو گول نزنید که بلد نیست، وقتش رو نداره، یادش رفته، همشون بلدن، همشون برای آدمی که بخوان همه کار میکنن، فکت تلخ‌تر اینه که به رفتار شما هم بستگی نداره، فقط به میزان خواستن خودشون بستگی داره پس فکر نکن اگه خوب باشی و توقعی نداشته باشی عاشقت میمونن.

‌
نوشته بود:
«هیچکس یادش نمیمونه
واسش چیکار کردی؛ ولی همه
اون کاری که نکردی رو قشنگ یادشونه.»