وقتی توی رفتارها، واکنش ها و برنامه های زندگیت ریز میشی میفهمی تا روزی که بذارنت تو گور و یحتمل بعدش هم نمیدونی چه کاری درسته چه کاری غلط.
راه حلش هم اینه که کلا ریز نشی.

آدم بودن عجیبه، انگار از ته دلمون می‌خوایم احساس کنیم و عاشقی چیزی شیم و حاضریم حتی وجود واقعی یه نفر و تو ذهنمون انکار کنیم و عاشق تصور خودمون از طرف شیم(چون یحتمل دوست داشتن بقیه از دوست داشتن خودمون راحت‌تره) و بعد بذاریم با واقعیتش ناامیدمون کنه.