واسه یسری از تصمیم‌ها باید حتما نوک کارد به یه تیکه از استخوان برسه تا تو بیخیالش بشی، وگرنه جدا نمیشی، رها نمیکنی.

من از در ارتباط بودن با یسری آدم‌ها پشیمونم، نه اینکه بگم درس شد، تجربه شد، نیاز نبود که تجربه شه، به اون تجربه نیاز نداشتم.

آدم وقتی تنهایی از پس یسری اتفاقات برمیاد، دیگه بعدش براش مهم نیست که کی کنارش می‌مونه و کی از پیشش می‌ره.

در برهه ای از زندگی، از ارتباطات ناسالم چه با افراد و چه اشیا خسته میشی.
هرچی رشد می کنی، یسری از چیزهایی که برات دلخواهن، غیر قابل تحمل میشن و این هیچ اشکالی نداره...

هیچی به اندازه عطر نمیتونه یادآور یسری روزا باشه.

not everyone deserves access to you, it's okay to create boundaries to protect your peace.

همه سزاوار دسترسی بهت نیستن، مشکلی نیست که برای حفاظت از آرامش خودت یسری محدودیتا ایجاد کنی.

بعضیا از خشم بقیه تغذیه میکنن، از عمد یسری حرفا میزنن و یسری کارا میکنن تا خشم و نفرت به سمتشون روانه بشه! و چه بسا ازش هم لذت میبرن.
به قول معروف بعضیا تشنه ی توجه ان حتی اگر اون توجه، توجه منفی باشه! فرقی نمیکنه از چه نوع باشه فقط از این طریق احساس وجود داشتن و زنده بودن میکنن.

‏خود حضرت حافظ میگه:

اشک من رنگ شفق یافت ز بی‌مهری یار
اونوقت یسریا میگن مرد که گریه نمیکنه

مطمئنم اگه حرومزاده بودن درد داشت باز یسریاتون قرصی مسکنی چیزی میخوردین و به کارتون ادامه میدادید.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی »

خود حضرت حافظ میگه
اشک من رنگ شفق یافت،ز بی‌مهری یار
اونوقت یسریا میگن مرد که گریه نمیکنه

.࿐