یوقتاییم تکلیف مشخصه ولی آدم دلش نمیخواد بپذیره .

یوقتایی یه اتفاق کوچیک، جرقه‌ای می‌شه تا آدم بخاطر همه‌ی دردایِ زندگیش یکجا گریه کنه.

نمیدونم میفهمین یا نه، ولی یوقتایی یه ترسی میوفته تو جونم که، چجوری تو این سن تنهام و هیچ رابطه‌ی جدی‌ای ندارم؟، چجوری تو روزای سخت و خوبم کسی کنارم نیست؟، نکنه قراره تا ابد تنها بمونم؟

یوقتایی آدم ته دلش غصه میخوره چون میخواد به طرف بگه ببین نکن، دوست داشتنم داره تموم میشه‌ها، ببین توروخدا اینجوری نکن، دارم میرما، ولی نمیتونه.

اینقد دوسم داره که بهم پیام نمیده یوقت دستام خسته نشه..............................................

یوقتا خودتون باید
نقش کارمارو بازی کنید و
انتقام بگیرین!

#حق

‏باید اعتراف کنم بعد پنج سال هنوز صفحشو چک می‌کنم که ببینم چی گذاشته،
روزاش چطوری می‌گذره،
یه وقت غربت از پا درش نیورده باشه،
اون پسره یوقت اذیتش نکنه،
کارش چجوری پیش میره،
درسته اگر مشکلی داشته باشه کاری از دستم برنمیاد ولی کاش غم نداشته باشه،
کاش غمشو نبینم.

. .

‏یکی از درسای سختی که تو زندگیم گرفتم این بوده که یوقتایی هرچقدم حرف برا گفتن داری، باید سکوت کنی…

«وَمَا رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَلَٰکِنَّ اللَّهَ رَمَیٰ ۚ»
یوقت به زور بازو و تواناییت دلخوش نشی
همش خداست ....

میگفت غربت که همیشه تو خارج از ایران نیس، یوقتا گیر میکنی وسط یسری که هم زبونت‌ هستن ولی حرفشونو نمیفهمی، عجیب حس غریب بودن میکنی.