آدم وقتی تنهایی از پس یسری اتفاقات برمیاد، دیگه بعدش براش مهم نیست که کی کنارش می‌مونه و کی از پیشش می‌ره.

بعضی وقت ها باید هرچی در هست و نیست رو باز بزاری تا ببینی کی می‌ره و کی می‌مونه.

« همراهی » و « بودن » آنقدر مهمه که شاید شخص یادش بره بابت چه موضوعی ناراحت و پر از غم بوده ولی هرگز یادش نمی‌ره کی تو اون لحظه همراهش بود.

می‌گن‌ «من با بقیه فرق دارم» ولی یادشون می‌ره در ادامه اضافه کنن «من ازشون بدترم»

خواستم بگم تنها نیستید؛ اگه این روزها پر از اضطراب و استرسید، هیچ پیشرفتی به چشمتون نمیاد، مسیر کاری، تحصیلی و کلا زندگیتون کند پیش می‌ره، تلاشتون رو می‌کنید ولی هیچ چیزی اونجوری که دلتون می‌خواد و براش وقت و انرژی می‌ذارید پیش نمیره.

تغییر در ارکان زندگی‌م رو دارم حس می‌کنم. به طور پیش‌فرض وجودم همیشه با تغییر می‌جنگه و می‌ره تو لاک افسردگی و یأس و مثل مار توی خودش می‌پیچه؛ ماری که از روی بی‌پناهی نیش می‌زنه و زهرش خاطرات شیرین و آزاد گذشته‌ست. اما جنگ من، جنگیدن با جنگیه که وجودم در برابر تغییر راه می‌ندازه؛ جنگیدن با این مار، اما نه با خودش به قصد نابودی‌ش، بلکه جنگیدن با زهر شیرین‌ش. این مار با تمام نیش‌ها و دردها باید زنده بمونه چون در حال پوست انداختن و شروع یه دورهٔ جدیده.

چه بخوای چه نخوای، دنیا، زندگی آدم‌ها، علم، طبیعت، حتی خانواده‌ت، بدون تو هم پیش می‌رن و بود و نبودت در این دنیا تفاوتی نمی‌کنه. شاید اولش یکم عجیب به نظر برسه، ولی بعد از یه مدت خیلی کوتاه دیگه عجیب هم نیست و همه یادشون می‌ره زمانی "تو"یی هم بوده.

قانون:
قدرشناس باشیم.
کسی رو از خوبی ‌پشیمون نکنیم
آدم که درخت نیست؛ پا داره، می‌ره..

"مَنو اسراف کردی"
احتمالا یکی از درست‌ترین و دقیق‌ترین عباراتیه که در توصیف رفتار نادرست یک فرد با فردی دیگه شنیدم.
می‌تونی این سه کلمه رو بگی و هیچ چیز دیگری نگی و هرکس بشنوه؛
احتمالا تا تهش می‌ره.

یه جایی از زندگی هست که دیگه نمی‌شه تظاهر کرد همه‌چی خوب پیش می‌ره؛ باید نقاب‌ها رو کنار بزنی، از پشت سنگری که ساختی بیای بیرون و با واقعیت‌ها رو‌به‌رو بشی. از یه جایی دیگه نمی‌شه غم‌هات رو لای زر ورق بپیچی؛ باید تلخی‌اش رو مزه مزه کنی و بذاری عمق وجودت رو بسوزونه. غمی که درونت آتیش به پا نکنه، بیهوده‌ مغمومت کرده.