پوشیده چون جان می روی اندر میان جان من
سرو خرامان منی ای رونق بستان من
چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو
وز چشم من بیرون مشو ای مشعله‌یْ تابان من
هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من


مولانا


. .

امید هر کسی به نیازی و حاجتی است
امید ما به رحمت بی‌منتهای توست

#سعدی

. .

.۫  ּ   ִ  ۫   ˑ ֗  ִ   ˑ    ּ   𓄼   ࣪⠀  ּ   ִ  ۫   ˑ ֗  ִ  
.۫  ּ   ִ  ۫   ˑ ֗  ִ   ˑ    ּ   𓄼   ࣪⠀۫  ּ   ִ  ۫   ˑ ֗  ִ  
ּ  𖥔 𓄼   ּ   ִ  ۫   ˑ ֗  ִ    ּ   ִ  ۫   ˑ ֗  ִ    ּ   ִ  ۫  
you make me sad but i still want you.
تو‌منو‌ناراحت‌میکنی‌ولی‌من‌هنوز‌تو‌رو‌میخوام!
ּ   ִ  ۫   ˑ ֗  ִ   ˑ    ּ  𖥔 𓄼   ࣪⠀  ּ   ִ  ۫   ˑ ֗  ִ  
۫  ּ   ִ  ۫   ˑ ֗  ִ   ˑ    ּ  𖥔 𓄼   ࣪⠀  ּ   ִ  ۫   ˑ ֗  ִ  

.
شاید باورتون نشه
ولی واسه ۹۰ درصد خانواده‌های ایرانی،
منطقی‌ترین حرفای شما، یه مشت حرفِ بی‌منطق و چرت و پرته؛‏واسه خواسته‌هاتون منطقی نباشید، بجنگید!

کاش دلخوشی‌ها بسیار بود و جادوی احساسات و عشق،
میان تمام آدم‌ها جریان داشت و هیچ‌کس غمگین نبود.
کاش بی‌دغدغه می‌خندیدیم و بی‌منت می‌بخشیدیم و بی‌فکر می‌خوابیدیم
و غرق در آرامش و اشتیاق، بیدار می‌شدیم...
کاش مشکلات، اندک بود و رنج‌ها محدود بود
و نگرانی‌ها در سطحی‌ترین لایه‌های احساسات آدمی اتفاق می‌افتاد.
کاش اتفاقات خوبی می‌افتاد و خبرهای خوبی می‌رسید
و شادیِ بی‌اندازه‌ای را جشن می‌گرفتیم.
کاش آباد بودیم، کاش آزاد بودیم، کاش هیچ اندوه بزرگی نداشتیم.

.#نرگس_صرافیان_طوفان

.️صدا را کم کنید.️
میخوام‌حتی‌ترک‌میکنم‌گُلمو‌گاهی‌من‌..
▵⚉⁻ᴱⁿᵈᵖᵃʳᵗ

شروع دوباره

آمدی مهر را به سالم هدیه دهی..
که پیش از تو خورشید سوزانده بود
" گندم زار سبز" را
تا از یُمن قدمت به برکت رسند خوشه های
طلایی رنگ...

#لیلا_حاجتمند

One Day I Will Go And Never Come Back
یه‌روزی‌من‌میرم‌ودیگه‌هیچوقت‌‌برنمیگردم

Always live

‌‌
you make me sad but i still want you.
تو‌منو‌ناراحت‌میکنی‌ولی‌من‌هنوز‌تو‌رو‌میخوام!

‌Always live

واژه ی عجیبیست....
"لیاقت" را میگویم
گاهی من ندارم
گاهی تو نداری
و گاهی نایاب میشود لابلایِ تمامِ آدمهای شهر...
گاهی در اوجِ خوشی،
آنجا که زمین و آسمان هم برایمان میرقصند
آنجا که ستاره ها به یُمنِ خوش بودنمان،
چشمک میزنند
پشتِ پا میزنیم به خوشبختی مان...
تمامِ تلاشمان را میکنیم،
تا بی لیاقتیمان را ثابت کنیم به زمین و زمان
که ما ظرفیتمان همین است
که ما یک عُمر میدویم به سمتِ خوشبختی،
اما همین که سراغمان آمد،
پشتمان را میکنیم و محلش نمیگذاریم
محلش نمیگذاریم تا سالها بعد،
از لابلای دفترِ خاطراتمان بیرون بیاوریمش و
سطر سطر آن روزها را،
با یک ای کاش شروع میکنیم
ای کاش عاقل بودم
ای کاش عاقل بودم
همیشه نداشتنِ لیاقت،
سهمِ آدمهای اطرافمان نیست،
گاهی خودمان،
میشویم نالایق ترین آدمِ روی زمین...
همان جا که خوشبختی برایمان دست تکان میدهد و ما،
عینِ خیالمان نیست که نیست...